سفر در مثنویهای عطار

مرتب? والای عطار در عرفان و شعر و ادب فارسی بر همگان روشن است. بنابراین توجّه به ساختار و تحلیل عرفان مورد نظر او نگاه ویژه و عمیقی می طلبد. یکی از مضامین شعرِ عرفانی او مفهوم «سفر» است. باید گفت تأکید ویژ? عطار بر سفر و حرکت در آثارش اتفاقی و تصادفی نیست. سفر و حرکت را یکی از ارکان عرفان دانسته اند و توجّه عطار به آن در همین راستاست. نَفس به حرکت افتادن در هر چیزی، آن را در معرض تغییر و تحوّلاتی قرار خواهد داد. در این راستا عطار بر این است که سالک از نظر درونی و قلبی به حرکت روی آورد تا در نتیج? آن، تحوّلاتِ حقیقی در جهت کمال در نهاد او پدیدار شود که این همان حقیقت و هدف عرفان و سیر و سلوک است. بنابراین از آنجا که هنوز حق تحلیل و شناخت سفرهای عرفانی در آثار عطار چنان که باید ادا نشده است و هنوز هم مجال نگاه عمیقتری بدان وجود دارد؛ نگارنده را برآن داشت تا از منظری دیگر وارد شناخت و بررسی کهن الگوی سفرهای انفسی در منظومه های عطار شود. تا در نهایت گامی در جهت فهم درست از عرفان عطار برداشته شود.